Troć wędrowna

Troć wędrowna - Salmo trutta trutta

Troć wędrowna – Salmo trutta trutta

Morfologia

Troć wędrowna kształtem ciała zbliżona jest do łososia, lecz jest nieco bardziej krępa, lekko bocznie spłaszczona, walcowata. Największa wysokość ciała (H) wynosi od 16,9 do 23,3% długości całkowitej. Trzon ogona szerszy niżu łososia. Płetwa ogonowa u osobników młodocianych wcięta, a u osobników starszych zakończenie płetwy proste lub nawet wypukłe. Głowa dość duża, mieści się od 4 do 5 razy w długości całkowitej. U samców jest ona stosunkowo większa niż u samic.

Ubarwienie

Ubarwienie osobników w okresie pobytu w morzu jest, podobnie jak łososia, srebrne. Brzuch jasno-srebrzysty, boki srebrzyste, w kierunku grzbietu przechodzą stopniowo w barwę ciemno-srebrzystą, oliwkowo-srebrzystą. Na bokach ciała występują dość liczne czarne plamy zaokrąglone, często w kształcie litery X. Na głowie również występują ciemne, okrągłe, bądź owalne plamy. U osobników młodszych plamy te mogą być koloru ciemnobrązowego. Mogą one występować na całym ciele zarówno nad, jak i pod linią boczną, oraz w przedniej i tylnej części. Chełkowski (1970) podaje, że u troci z rzek pomorskich obserwował: na tułowiu nad linią boczną od 4 do 205 plam, pod linią boczną od 3 do 108, na trzonie ogona nad linią boczną od O do 43, pod linią boczną od O do 27, na bokach głowy od O do 28 ciemnych plam. Plamy te występują na płetwie grzbietowej i tłuszczowej. W okresie tarła ubarwienie zmienia się na brązowe, ciemnobrązowe, ciemnoszare, zwłaszcza w partiach brzusznych. Mogą również występować różowe plamy, szczególnie u samców. Osobniki młodociane w okresie życia rzecznego mają ubarwienie bardzo zbliżone do ubarwienia pstrąga potokowego, toteż rozróżnienie form młodocianych tych taksonów jest prawie niemożliwe. Ogólne ubarwienie młodych troci jest brązowe lub jasnobrązowe. Brzuch jest jaśniejszy, mlecznożółty. Boki ciała żółto-brązowe, przechodzące w brązowe, w kierunku grzbietu ciemniejące. Grzbiet brązowy bądź ciemnobrązowy. Na bokach ciała czarne i czerwone plamki. Czarne plamki występują także na kościach pokrywających głowę i na płetwie grzbietowej. Na płetwie tłuszczowej widoczne ciemne plamy, a jej końcowe partie są czerwono zabarwione. Płetwy piersiowe, brzuszne i odbytowa jasno-żółto-mleczne, nieraz z szarym tłem. W okresie życia rzecznego na bokach ciała występują duże szare owalne plamy narybkowe w liczbie od 9 do 14. Miedzy nimi mogą występować czerwone plamki. W okresie wiosennym u części młodych troci następuje zmiana ubarwienia na srebrzyste. Wskutek zachodzących w nich zmian fizjologicznych, spływają do morza. Zwane są wówczas smoltami. W ubarwieniu troci mogą występować, oprócz już opisanych, inne różnice związane z warunkami środowiska i stanem fizjologicznym ryb.

Pokarm

W czasie pobytu w rzece pokarmem młodych troci jest: fauna dennal larwy owadów, jętki, widelnice, chruściki, skorupiaki (kiełże), mięczaki, fauna powietrzna oraz wypłukiwane przez spływającą wodę zwierzęta żyjące w ziemi,np. dżdżownice. Początkowo trocie pobierają okazy o mniejszych rozmiarach. Wraz ze wzrostem przechodzą na większe organizmy i zaczynają zjadać mniejsze ryby. Po spłynięciu do morza zjadają: planktonowe skorupiaki , faunę powietrzną, szproty, śledzie, dobijaki. Młode trocie w morzu zjadają również tobiasze, cierniki i okazyjnie dorsze. Rozpoczynając wędrówkę tarłową trocie nie przerywają pobierania pokarmu.

Wzrost

Wzrost troci można podzielić na 2 etapy. Pierwszy okres powolnego wzrostu w rzece i drugi znacznego wzrostu w morzu. Obok tych dwu bardzo istotnych czynników również ważne są warunki środowiska związane z położeniem geograficznym. Trocie w rzekach położonych bardziej na północ rosną wolniej i wielkość od 15 do 17 cm osiągają w 3 i 4 roku życia w rzece, podczas gdy z rzek południowego Bałtyku wielkości te osiągają już w drugim roku. Podobnie jest ze wzrostem troci w morzu. Trocie z rzek wpadających do Morza Białego i z rzek Norwegii wpadających do Morza Północnego w drugim roku życia w morzu osiągają od 37 do 47 cm, podczas gdy z rzek wpadających do Zatoki Fińskiej i z polskich rzek wpadających do Bałtyku mają długość od 50 do 70 cm, a w trzecim roku wielkości te odpowiednio wynoszą od 42 do 57 cm i od 59 do 80,7 cm . Masa troci najczęściej poławianych w polskich wodach wynosi od 1,5 do 5 kg . Jednak zdarzają się przypadki połowów osobników większych, zwłaszcza w rejonie przyujściowym Wisły i w Wiśle. Troć wiślana należy do jednej z najlepiej rosnących populacji tego gatunku. W Zatoce Gdańskiej i w Wiśle dość często poławiane są osobniki o długości od 80 do 90 cm, a nawet 100 cm . W 1971 roku złowiono znakowaną troć, która po czterech sezonach pobytu w morzu osiągnęła 103 cm i masę 11 kg . W grudniu 1973 r. w Wiśle koło Tczewa odłowiono troć o długości 108 cm i masie 16,2 kg . Najdłuższa znakowana troć o długości 111 cm i masie 14,1 kg została złowiona w listopadzie 1968 r. w ujściu Wisły. Był to samiec po rozrodzie. Można sądzić, że troć wiślana osiąga masę powyżej 20 kg . Przesłanką, aby tak twierdzić, może być fakt złowienia w grudniu 1962 r. samicy troci o długości 107,5 cm i masie 19,2 kg.

Leave a Comment