Kleń

Kleń - Leuciscus cephalus

Kleń – Leuciscus cephalus

 

Morfologia

Ciało klenia jest wydłużone, grube, walcowate, z dość szeroką głową i małym odstępem między oczami. Otwór gębowy jest duży i szeroki. Przecięcie ust skośne. Długość głowy wynosi 24,96% długości ciała Sl. Krawędzie grzbietu i brzucha są zaokrąglone. Płetwa grzbietowa jest krótka i ścięta prosto, a odbytowa zaokrąglona (u okazów starszych) lub równo ścięta (u okazów młodszych). Trzon ogonowy jest płaski i szeroki (Żelepień 1997). Łuska jest cykloidalna, tarczo-wata o kształcie owalnym. Ścieśnioną ma część oralną, a rozbudowaną kaudalną, w polu kranialnym liczba promieni zmienna i tworzą one charakterystyczne wiązki. w polu kaudalnym liczba promieni pierwotnych i 3-6 (Susłowska i Urbanowicz 1984). Żelepienia (1997) pierścienie roczne są wyraźne. Na brzegach łuski występuje dużo pigmentu. Po bokach ciała tworzą charakterystyczne “oczka sieci”. Linia boczna kompletna, lekko wygina się ku brzusznej stronie ciał.

Ubarwienie

Kleń ma grzbiet, płetwę grzbietową i ogonową ciemnozielone. Płetwa grzbietowa i ogon mogą być szare. Boki są jaśniejsze, a podbrzusze biało-srebrzyste. Płetwy parzyste i odbytowa są pomarańczowe, żółtawe lub czerwone. W płetwie ogonowej występują charakterystyczne czarne obrzeża. Ubarwienie klenia zależy od warunków środowiskowych oraz stanu fizjologicznego ryby. Barwy przybierają różne tonacje od jaśniejszych do ciemniejszych (Żelepień 1997).

Pokarm

Kleń jest rybą wszystkożerną. Pierwszym pokarmem są pierwotniaki, wrotki, jaja widłonogów, a później plankton. W narybku o długości 5-8 mm stwierdzono pokarm roślinny i zwierzęcy. Największy udział stanowiły larwy owadów: Chironomidae. Ephemeroptera, Trichoptera i skąposzczety Oligochaela. Kleń powyżej 10 cm odżywiał się głównie mięczakami Mollusca (Jakubowski i in. 1979). W pokarmie klenia ze zlewiska rzeki Łyny występowały: nicienie, skąposzczety, skorupiaki, jak: Bosmina sp., Asellus sp., Potamobius astacus i larwy owadów: Plefoptera, Lepidoptera, Chironomidae, Trichoptera oraz imago Formicidae. Coieopiera, Diptera, poza tym Moilusca. Wiosną w pokarmie klenia dominowały glony, makrofity i z bezkręgowców Trichoptera latem glony i makrofity, a jesienią żaby (Martyniak i in. 1976). U klenia obserwowana jest także zmiana pokarmu związana z wiekiem oraz, zmienność sezonowa.

Wzrost

Najintensywniejszy przyrost długości ciała uzyskuje kleń w pierwszym roku życia, w którym osiąga długość ciała do 6 cm Sl. Zahamowanie wzrostu długości ciała następuje najczęściej po czterech, pięciu lalach życia. W Polsce w rzekach karpackich rośnie wolniej niż w środkowym biegu Wisły, Najszybciej przyrasta w wodach zanieczyszczonych termicznie. Narybek z marca – we wrześniu tego samego roku osiągał 10-11 cm (Wilkońska, Żelepień 1994). Kleń jest bardzo odporny na zanieczyszczenia, które jednak powodują zahamowanie szybkości wzrostu. Dorasta do około 50 cm Sl i do 1000 g, a rzadko ma 2000 g masy ciała.

Leave a Comment